Waarom thermoplastische verf mislukt op zandige bodemwegen: een adhesieanalyse
Thermoplastische wegmarkeringsverf blinkt uit op asfalt en beton, maar presteert slecht op zandige of losse bodemoppervlakken als gevolg van fundamentele hechtingsuitdagingen. Dit is waarom:
1. Gebrek aan mechanische binding
Thermoplastische verf hecht door penetrerende oppervlakteporiën tijdens gesmolten toepassing (180-220 ° C), waardoor een mechanische binding bij koeling wordt gevormd. Zanderige bodems missen stabiele poriën of spleten, waardoor de verf niet veilig kan verankeren. Losse deeltjes verschuiven onder verkeer, waardoor voortijdige peeling veroorzaakt.
2. Lage oppervlakte -energie
Zanderige bodems hebben een lage oppervlakte -energie, waardoor het bevochtigingsvermogen van de verf wordt verminderd. In tegenstelling tot asfalt / beton, kan zand geen sterke intermoleculaire bindingen vormen met thermoplastische harsen (bijv. C5 petroleumhars). Zelfs met primers blijft de hechting zwak vanwege deeltjesmobiliteit.
3. Thermische en mechanische spanning
Zandige oppervlakken verdwijnen ongelijktijdig warmte, wat leidt tot inconsistente uitharding. Verkeerstrillingen losmaken de markeringen verder los, omdat vulstoffen zoals calciumcarbonaat de korrelige basis niet kunnen stabiliseren.
Oplossingen voor zandwegen
Alternatieve materialen: gebruik tweecomponenten epoxy of koud-plastic verf, die chemisch binden aan oppervlakken met lage porositeit.
Oppervlakte -stabilisatie: compacte bodem of breng een stabilisatiemiddel aan voordat u markeert.
De afhankelijkheid van thermoplastische verf van poreuze substraten beperkt het gebruik ervan op zandige wegen, waardoor oplossingen op maat nodig zijn voor dergelijke omgevingen.
.jpg)
